Henny (50) vind het doodeng maar ook zó lekker!
Geplaatst: 18-03-2011 14:04
Hallo mede-gokkers! Ik ben Henny, vrouw van 50, getrouwd met Jan van iets meer dan 50 en de liefste man van de wereld, moeder van twee uitgevlogen dochters van 24 en 25 en Oma van een kleinzoon van anderhalf. En je voelt 'm al aankomen: te dik natuurlijk.
Eigenlijk zijn de problemen met mijn gewicht pas op latere leeftijd ontstaan. Ik ben dus niet zo'n mens dat haar leven lang al met de kilo's tobt. Ik heb eigenlijk zo lang ik me kan herinneren zo'n 63 kilo gewogen. Bij een lengte van 1,70 m niks mis mee dus. En ondanks dat ik in beide zwangerschappen 18 kilo aankwam (mijn kinderen kwamen ter wereld mét zwemdiploma) was ik altijd binnen een week of 6 weer op mijn "oude gewicht". Na de geboorte van de tweede schoot ik zelfs door naar 57 kilo, want dat was wat je noemt een echte huilbaby en daar werd ik zó bloednerveus van dat de kilo's er vanzelf wel af gingen.
De klad kwam erin toen ik dusdanig veel last kreeg van migraine dat ik daar dagelijks medicijnen voor moest gaan slikken. Zo langzaam aan kwamen er steeds wat kilo's bij.
Daarbij heb ik een hypermobiliteitssyndroom (kortweg HMS), hetgeen berust op een afwijkend bindweefsel, met als voornaamste kenmerk dat gewrichtsbanden te lang en te soepel zijn, waardoor gewrichten constant de neiging hebben om uit de kom te schieten. De functie van die gewrichtsbanden proberen de spieren over te nemen, met als gevolg dat die feitelijk de hele dag topsport bedrijven en eigenlijk altijd overbelast zijn. Gevolg is dus veel pijn en blessures.
Maar goed, daar word je natuurlijk nog niet dik van, maar wel van het feit dat ik steeds immobieler word en inmiddels de meeste tijd liggend doorbreng en me verplaats in een elektrische rolstoel.
Om verschillende redenen wordt er daarbij nog wel eens een Prednisonkuur in gemikt en dan kun je dus wel nagaan hoe het er zo langzamerhand uit gaat zien: breed.
Er moet dus nu écht iets gaan gebeuren, want anders vrees ik dat ik nog slechts met veel groene zeep en een schoenlepel in die rolstoel ben te proppen en da's nogal genant natuurlijk.
Een jaar of 5 geleden ben ik m.b.v. de Weight Watchers ook eens ruim 20 kilo afgevallen. Ik heb er weliswaar bijna 2 jaar over gedaan, maar goed, het is gelukt! Eigenlijk is het nadien ook nog wel een hele poos redelijk stabiel gebleven, tot om de één of andere duistere reden in het voorjaar van 2009 er al eens lichterlijk de klad in kwam.
Maar het is afgelopen zomer echt helemaal fout gegaan. Toen ben ik dus een paar maanden aan de Prednison geweest. Daar word je sowieso dik van maar daarnaast krijg je er ook nog eens een geweldige eetlust van. Hoppa, door de 80 kilo!
Begin van dit jaar nóg eens een Prednisonkuurtje, dus nog een paar kilo en nu zit ik dus op die verdrietigmakende ruime 85 kilo.
Dat is dus hoe het gekomen is.
Nou is mijn hobby sieraden maken en ik ben ook lid van een forum op dat gebied. Ook daar dwalen we wel eens af en zo kwamen we als echte dames op het onderwerp "gewicht". Daar schreef iemand dat ze sinds december al 10 kilo was afgevallen. "Wazeggu? 10 kilo?" Dus even heen en weer gepraat en ze raadde me aan om eens te googelen op Grip op koolhydraten en zo is het gekomen.
Ik heb hier wat rond zitten vlooien op het forum en besloot nog diezelfde avond de boeken te bestellen. Het lijkt me allemaal geweldig lekker, maar aan de andere kant lijkt het me doodeng.
Ik kan me nl. nauwelijks voorstellen dat ik met zulk smakelijk eten af ga vallen. Ik val nl. toch niet echt in het plaatje van de typische koolhydraten-verslaafde. Ik vind zelfs dat ik behoorlijk weinig at. Het enige waar ik behoorlijk mateloos ik ben is in het weekend de chippies. Geef mij een zak chips en die gaat leeg. Maar goed, dat is dan alleen in het weekend. Ik ben nog niet eens zo'n mens die 4x in de week zo'n zak leeg móet eten.
Ontbijten deed ik met een bakje yoghurt met een beetje fruit omdat het moet en een plak ontbijtkoek (zwaar zondig, weet ik nu) en
's middags kon ik zelfs regelmatig vergeten om te eten. :oops:
's Avonds gewoon aardappels, groente en vlees, maar ook dan ben ik niet mateloos. Ik schep gewoon één keer op en dat is het. En door de week neem ik expres al bijna nooit een nagerecht, want ik weet wel van mezelf dat ik een "toetjesmonster" ben. Dus daar begin ik dan maar niet aan.
In het weekend veroorloofde ik me dan wel eens een toetje, vooral met ijs kun je me héél blij maken!
Ik zie dus echt met angst en beven tegemoet wat er gaat gebeuren als ik "lekker" ga eten. Vanmorgen heb ik notabene een gebakken eitje met spekjes gegeten en vanmiddag twee zoute haringen met salade, beetje geitenkaas, wat pijnboompitjes en mayonaise, aangelengd met een beetje water.
Wel erg leuk om weer eens echt werk van je eten te maken!
Maar tegelijkertijd denk ik: dit is toch veel te lekker om van af te vallen? Ik moet mezelf trouwens wel heel erg dwingen om meer te drinken. Daar ben ik slecht in. Dan zie ik Yvonne in haar boek als tip schrijven dat je b.v. na elke toiletgang meteen weer een glas water kunt drinken. Haha! Dan onderschat Yvonne toch mijn blaascapaciteit hoor! Want als ik met drinken moet gaan wachten op mijn toiletgang, dan kan het zo middag worden!
Nee, ik moet er echt bewust werk van maken, dat weet ik best. Ik ben dus vandaag "vrolijk" aan het tanken geslagen. En nou ben ik zó benieuwd wat die weegschaal volgende week aanwijst!
Ik ben echt als de dood dat die 86,4 aangeeft of zo...
Eigenlijk zijn de problemen met mijn gewicht pas op latere leeftijd ontstaan. Ik ben dus niet zo'n mens dat haar leven lang al met de kilo's tobt. Ik heb eigenlijk zo lang ik me kan herinneren zo'n 63 kilo gewogen. Bij een lengte van 1,70 m niks mis mee dus. En ondanks dat ik in beide zwangerschappen 18 kilo aankwam (mijn kinderen kwamen ter wereld mét zwemdiploma) was ik altijd binnen een week of 6 weer op mijn "oude gewicht". Na de geboorte van de tweede schoot ik zelfs door naar 57 kilo, want dat was wat je noemt een echte huilbaby en daar werd ik zó bloednerveus van dat de kilo's er vanzelf wel af gingen.
De klad kwam erin toen ik dusdanig veel last kreeg van migraine dat ik daar dagelijks medicijnen voor moest gaan slikken. Zo langzaam aan kwamen er steeds wat kilo's bij.
Daarbij heb ik een hypermobiliteitssyndroom (kortweg HMS), hetgeen berust op een afwijkend bindweefsel, met als voornaamste kenmerk dat gewrichtsbanden te lang en te soepel zijn, waardoor gewrichten constant de neiging hebben om uit de kom te schieten. De functie van die gewrichtsbanden proberen de spieren over te nemen, met als gevolg dat die feitelijk de hele dag topsport bedrijven en eigenlijk altijd overbelast zijn. Gevolg is dus veel pijn en blessures.
Maar goed, daar word je natuurlijk nog niet dik van, maar wel van het feit dat ik steeds immobieler word en inmiddels de meeste tijd liggend doorbreng en me verplaats in een elektrische rolstoel.
Om verschillende redenen wordt er daarbij nog wel eens een Prednisonkuur in gemikt en dan kun je dus wel nagaan hoe het er zo langzamerhand uit gaat zien: breed.
Er moet dus nu écht iets gaan gebeuren, want anders vrees ik dat ik nog slechts met veel groene zeep en een schoenlepel in die rolstoel ben te proppen en da's nogal genant natuurlijk.
Een jaar of 5 geleden ben ik m.b.v. de Weight Watchers ook eens ruim 20 kilo afgevallen. Ik heb er weliswaar bijna 2 jaar over gedaan, maar goed, het is gelukt! Eigenlijk is het nadien ook nog wel een hele poos redelijk stabiel gebleven, tot om de één of andere duistere reden in het voorjaar van 2009 er al eens lichterlijk de klad in kwam.
Maar het is afgelopen zomer echt helemaal fout gegaan. Toen ben ik dus een paar maanden aan de Prednison geweest. Daar word je sowieso dik van maar daarnaast krijg je er ook nog eens een geweldige eetlust van. Hoppa, door de 80 kilo!
Begin van dit jaar nóg eens een Prednisonkuurtje, dus nog een paar kilo en nu zit ik dus op die verdrietigmakende ruime 85 kilo.
Dat is dus hoe het gekomen is.
Nou is mijn hobby sieraden maken en ik ben ook lid van een forum op dat gebied. Ook daar dwalen we wel eens af en zo kwamen we als echte dames op het onderwerp "gewicht". Daar schreef iemand dat ze sinds december al 10 kilo was afgevallen. "Wazeggu? 10 kilo?" Dus even heen en weer gepraat en ze raadde me aan om eens te googelen op Grip op koolhydraten en zo is het gekomen.
Ik heb hier wat rond zitten vlooien op het forum en besloot nog diezelfde avond de boeken te bestellen. Het lijkt me allemaal geweldig lekker, maar aan de andere kant lijkt het me doodeng.
Ik kan me nl. nauwelijks voorstellen dat ik met zulk smakelijk eten af ga vallen. Ik val nl. toch niet echt in het plaatje van de typische koolhydraten-verslaafde. Ik vind zelfs dat ik behoorlijk weinig at. Het enige waar ik behoorlijk mateloos ik ben is in het weekend de chippies. Geef mij een zak chips en die gaat leeg. Maar goed, dat is dan alleen in het weekend. Ik ben nog niet eens zo'n mens die 4x in de week zo'n zak leeg móet eten.
Ontbijten deed ik met een bakje yoghurt met een beetje fruit omdat het moet en een plak ontbijtkoek (zwaar zondig, weet ik nu) en
's middags kon ik zelfs regelmatig vergeten om te eten. :oops:
's Avonds gewoon aardappels, groente en vlees, maar ook dan ben ik niet mateloos. Ik schep gewoon één keer op en dat is het. En door de week neem ik expres al bijna nooit een nagerecht, want ik weet wel van mezelf dat ik een "toetjesmonster" ben. Dus daar begin ik dan maar niet aan.
In het weekend veroorloofde ik me dan wel eens een toetje, vooral met ijs kun je me héél blij maken!
Ik zie dus echt met angst en beven tegemoet wat er gaat gebeuren als ik "lekker" ga eten. Vanmorgen heb ik notabene een gebakken eitje met spekjes gegeten en vanmiddag twee zoute haringen met salade, beetje geitenkaas, wat pijnboompitjes en mayonaise, aangelengd met een beetje water.
Wel erg leuk om weer eens echt werk van je eten te maken!
Maar tegelijkertijd denk ik: dit is toch veel te lekker om van af te vallen? Ik moet mezelf trouwens wel heel erg dwingen om meer te drinken. Daar ben ik slecht in. Dan zie ik Yvonne in haar boek als tip schrijven dat je b.v. na elke toiletgang meteen weer een glas water kunt drinken. Haha! Dan onderschat Yvonne toch mijn blaascapaciteit hoor! Want als ik met drinken moet gaan wachten op mijn toiletgang, dan kan het zo middag worden!
Nee, ik moet er echt bewust werk van maken, dat weet ik best. Ik ben dus vandaag "vrolijk" aan het tanken geslagen. En nou ben ik zó benieuwd wat die weegschaal volgende week aanwijst!
Ik ben echt als de dood dat die 86,4 aangeeft of zo...