Voorop staat:
Nu ben ik zelf al jaren diabeet en probeer zaken rondom diabetes wat te volgen. ook in de pers. Maar dit verhaal van Jinke Doef (41) is zo bizar dat ik delen hiervan aan jullie wil voorleggen.Jinke heeft diabetes
'Ze denken dat het mijn eigen schuld is'
Tot zover kan ik het nog volgen. Twee mooie foto's van Jinke erbij, weinig mis mee, hondje erbij, je kent het wel. Overgewicht is niet direct zichtbaar. Het hondje zit op schoot, dus lastig waarneembaar. Ze heeft wel een bol gezicht. Maar dat kan familiair zijn.Jinke Doef weet sinds twee jaar dat ze diabetes type 2 heeft. Niet omdat ze een zoetekauw is of alleen maar op de bank hangt, maar simpelweg omdat het in haar familie voorkomt.
Dan komen de klachten - ik citeer:
Nu begin ik toch wel een beetje met mijn wenkbrauwen te fronzen. Beetje merkwaardig - zulke klachten, zo vaak naar de dokter....Ik had al maandenlang last van vage klachten: extreme vermoeidheid, ontstekingen, veel dorst, duizelig, niet fit....Bij de huisarts bleek dat mijn bloeddruk veel te hoog was, een familiekwaaltje. Ik kreeg medicijnen, maar de klachten bleven. Af en toe dacht ik dat ik net zo goed mijn tent kon opzetten bij de huisarts, ik woonde daar bijna. Uiteindelijk vroeg de dokter of er naast verhoogde bloeddruk nog meer ziekten voorkwamen in de familie. Dat was zo, mijn vader heeft diabetes. Dat bracht het balletje aan het rollen: ik bleek inderdaad suikerziekte te hebben. De huisarts had er niet aan gedacht, omdat veel oorzaken van diabetes niet op mij van toepassing zijn: ik ben niet oud, geen snoeper en heb geen extreem overgewicht. Maar erfelijkheid kan ook een rol spelen. Ik had er nooit bij stilgestaan dat ik een verhoogde kans op diabetes had omdat mijn vader het heeft.
Het wordt nog leuker:
Hmm...ik herken toch heel weinig in dit verhaal hoor. Het lijkt rechtstreeks uit een lesboek uit 1970 te komen....even kijken hoe het zich verder ontwikkeld.Iedere ochtend stipt om half acht moet ik mijn medicijnen innemen, ook in het weekend. Als ik er een uurtje van afwijk, voel ik me de rest van de dag niet goed. Om zes uur 's avonds slik ik weer een tablet, en daar tussenin moet ik exact bepalen hoeveel ik eet, aan de hand van wat ik die dag ga doen. In principe mag ik bijna alles eten wat ik wil, maar wel in de goede verhoudingen: zes keer per dag een klein beetje. Als ik 's middags naar een verjaardag ga en een gebakje neem, moet ik daar 's ochtends al mijn ontbijt op aanpassen. Daardoor gaat de spontaniteit er een beetje af.
Ik ben nu het spoor bijster. Bijna vermoed ik een vorm van ADHD, of een autisme spectrum stoornis. Het laatste duidt wel weer op diabetes, maar als ze slechts 1 pil slikt dan kun je nooit van die geweldige fysieke sensaties hebben...gauw verder lezen.Ik hou ook erg van koken, maar kan tegenwoordig niet zomaar iets uitproberen. Bepaalde kruiden of ingrediënten kunnen er voor zorgen dat ik ineens niet lekker word. Een beetje honing om spareribs mee te marineren kan bijvoorbeeld niet meer. Laatst had ik de spaghetti net iets anders klaargemaakt dan anders...Mijn man merkte gelijk dat ik vreemd ging doen: druk en onrustig. Zelf heb ik dat op zo'n moment niet door, maar het is een teken dat ik een 'hyper' heb, wat wil zeggen dat de waardes van mijn bloedsuikergehalte veel te hoog zijn. Op zo'n moment moet mijn man me de trap ophelpen, want zelf ben ik niet helder meer. Ik fiets dan een kwartiertje op de hometrainer om mijn suiker sneller te laten verbranden. Langzaam voel ik me beter, daarna val ik als een blok in slaap. Het vraagt best veel van mijn gezin. Als mijn waardes niet goed zijn, ben ik niet te genieten. Daarbij moeten mijn man en kinderen me altijd in de gaten houden, voor het geval er iets misgaat. Bij een te lage waarde kun je flauwvallen, maar dat heb ik gelukkig nog nooit gehad. Mijn lichaam geeft vanzelf aan wanneer het tijd is om te eten. Maar voor het geval dat ik toch een keer flauwval, weten mijn kinderen - ze zijn 12, 14 en 18 - wat ze moeten doen: de huisarts bellen.
Het artikel wordt omlijst met kolommetjes waarin allerlei informatie over diabetes is te vinden. Erg frappant was wel om daarin te lezen: 'Diabetes type 2 is een ongeneeslijke chronische aandoening....'Naast de regelmaat die ik in mijn levensstijl moet brengen, heb ik bijvoorbeeld veel last van mijn voeten. Die zijn door de diabetes zo gevoelig, dat ik mijn deken in bed af en toe nauwelijks kan verdragen. Lopen met de hond doet soms al te veel pijn, om maar niet te spreken van mijn werk in de thuiszorg. Ik heb oogklachten, ik zie soms vlekken of voel me duizelig. Ook dat is een gevolg van diabetes. Op de lange termijn kan er veel schade ontstaan, bijvoorbeeld aan je bloedvaten of nieren. Je schijnt zelfs blind te kunnen worden. Maar hoe erg het precies kan worden, daar heb ik me niet in verdiept. Eigenlijk wil ik het liever niet weten.[ ] Diabetes is niet leuk, maar er valt mee te leven. Thuis kunnen we er soms goed om lachen. als ik raar doe, zegt mijn zoontje gekscherend:'Mam, moet je een suikerklontje?' Maar het blijft vervelend dat ik me altijd moet verantwoorden tegenover anderen en moet uitleggen dat ook jonge, gezonde mensen zomaar diabetes kunnen krijgen. Echt, het kan iedereen overkomen.
En allerlei informatie vanuit het Diabetes Fonds.
Ik vraag me sterk af of deze mevrouw wel bestaat. De sensaties die zij beschrijft komen wel voor, maar niet in haar pillen slikkende stadium van diabetes. Zie ik dit nu verkeerd?
Is dit om mensen bang te maken, de ogen te openen? Ik weet dat deze bijlage veel gelezen wordt, er zijn leuke columns in. Voor mijn vrouw is dit vaste lectuur. Okéé, het is Telegraaf, maar toch...
Ik ben benieuwd naar jullie mening!