In die afgelopen 20 jaar ben ik getrouwd, heb ik 2 kids gekregen, ben ik gestopt met roken (en nog steeds trots op). Ik heb lang last gehad van mezelf, maar ik herken mezelf als ADD-er, en niet het etiketje maar wel de herkenning heeft voor een hoop rust gezorgd. Daarnaast spelen ook m'n hormonen een fijn robbertje rugby in m'n lijf en daar kan ik goed last van hebben (zowel positief tijdens opruimenbuien als negatief tijdens zware depridagen).
Ik hoop echt op een fatsoenlijk BMI getal uit te komen en dat moet lukken door uiteindelijk 25-30 kilo kwijt te raken. Te beginnen met 5 .... dan durf ik weer in m'n badpak om te gaan aquajoggen.
Morgen komt het boek, ik begin de ochtend vast koolhydraatvrij, dan kan ik 's avonds met een goed gevoel beginnen met lezen en is vrijdag D-day ... de dag dat ik m'n leven ga omgooien! Het idee om weer slank in een badpak te kunnen rondlopen, te gaan fitnessen zonder rollen die in de weg zitten, te kunnen gaan tennissen zonder dat alles meedeint. Kleren kopen die leuk zijn en ook nog passen ... zonder te schrikken van het spiegelbeeld in de paskamer.
Maar ik ben ook bang, bang voor de persoon die zich al die jaren achter die berg vet heeft verstopt. Zal ik haar herkennen? Ben ik het, of word ik iemand anders? Bang voor mensen de me nu niet als een bedreiging zien, maar dan misschien wel. Ben ik nog wel "net zo leuk" als ik nu ben in een goede bui.
Maar
- ik wil meer energie,
ik wil geen hoog cholesterol,
ik wil niet (zoals m'n moeder) een hartaanval voor m'n 50-ste,
ik wil niet het etiket "erfelijk belast" op m'n vet.
Ik wil mezelf terug en gelukkig zijn. [/list:u]
Help ...
ik ga het redden!!
Charin