Kees, dit is precies waar ik naar toe wil.
Je beschrijft een proces dat bij jou heeft plaatsgevonden. Een proces waar ik nu middenin zit. Voor mij ook geen aspartaam meer, dat is heel helder. Maar het is zoveel, zoveel om rekening mee te houden. We leven in een bizarre wereld, waar de industrie rond 1906 himmelhochjauchzend de nieuwe wereld aankondigde waarin synthetisch samengestelde stoffen alle problemen zouden oplossen. En zijn we inmiddels 100 jaar later van de regen in de drup gekomen.
Hier kan toch geen normaal mens meer een touw aan vastknopen?
En een diep gevoel - na veel gelezen te hebben hierover - zegt mij dat de werkelijkheid schrikwekkender is dan we met z'n allen denken.
Sprak gisteren een chemicus. Vroeger was het creëren van een nieuw molecuul een proces van vele jaren. Nieuw medicijn - 10 jaar om het te "designen", en dan nog 10 jaar om uit te proberen volgens de richtlijnen. Nu draait een forse computer één dag, molecuulstructuur is samengesteld. Hiermee is de eerste 10 jaar al ingehaald.
Is dit om blij van te worden?
Klinkt natuurlijk heel positief, en zonder chemie stort nu eenmaal alles in elkaar.
Ik spreek nogmaals mijn zorgen uit over de enorme toename van kinderen met stoornissen in het autistisch spectrum. Zie grote problemen met ontregeld gedrag in het algemeen bij kinderen, vaak gemedicaliseerd. Zie een enorme toename van kanker bij (met name) jonge vrouwen. Ik kan mij niet aan het idee onttrekken dat we in probleemgebieden aan het geraken zijn m.b.t. algehele gezondheid.
Maar zeg alsjeblieft dat ik het niet goed zie.....
Maar nu heb ik een gezinnetje, lees op dit forum.
Wat moet ik nu doen om op een redelijke wijze met mijn kinderen een gezonde toekomst tegemoet te gaan?
Of zal ik - zoals vaak gebeurd - als bij mij de grote K wordt geconstateerd dan opeens mijn toevlucht nemen tot groene thee, en gelijk biologisch gaan inkopen?
Gauw naar de natuurgenezer toe?
Hoe verstandig ga ik nu leven om de grote K zo ver mogelijk uit te stellen en misschien wel te overleven?
Naast Optimel is er nog zoveel waar we rekening zouden moeten houden.
Het is een oerwoud, Kees.
Ik wil graag met alle kanten rekening houden, de wetenschap respecteren. Maar ook Bouillon met zijn vertaling van dat kleine franse boekje van Corinne Gouget (
http://www.santeendanger.net) - hoe over de top dit dan ook is.
Maar waar moet mijn dochter van 27, getrouwd, één kind, nu mee beginnen? Wat moet ik haar vertellen? Moet ik het haar wel vertellen?
Ze is nu zo gelukkig, gezapig huwelijk, één keer per twee weken op bedevaart naar Ikea. Droomleventje toch?
Ze blijft zoetjes in haar koffie gooien....
Om over de rest van haar culinaire uitspattingen maar te zwijgen.
Dat houd me bezig Kees.
En ik vind dit verrekte moeilijk.
Gerard